Het was weer zover: we voeren de Kuiper Brandarisrace  op de Hoop doet Leven. Een fijne traditie is dat. Het moment staat vast, het eerste weekend van de herfstvakantie, en de bemanning is ook altijd min of meer dezelfde. Het weer daarentegen varieert van stormachtig tot nazomers warm tot mat herfstig. Zonloos grijs was het deze keer, zonder een aasje wind, met stroom tegen bovendien. Alle zeilen werden dus bijgezet, wat mooie plaatjes opleverde. Deze is van de hand van Rob Buiter, klik hier voor zijn fotoverslag.

Zoals gewoonlijk verliep de start rommelig. Dat ligt niet aan de schippers, die keer op keer van zins zijn keurig volgens de regels in het  tijdvak van hun eigen categorie te starten. Het komt door de wedstrijdorganisator die steevast, door zenuwen (of praktisch inzicht?) bevangen, halverwege de tijdstart roept dat ‘iedereen nu mag starten, NU’. Dit jaar was vanwege het gebrek aan wind en teveel aan opkomend tij de start verlegd – een eind de Blauwe Schenk op, veel verder weg dan gewoonlijk-  en riep hij ook “kom nou maar deze kant op jongens, kom nou, ja, starten maar”. Het klonk een beetje wanhopig.

Een kalme race volgde. We lagen mooi voor in het veld, wat alle ruimte gaf aan afgewogen en slimme strategie. Zo passeerden we ondanks het gebrek aan wind toch nog de een na de ander. Na de finish serveerde de schipper volgens goed gebruik hotdogs. Heerlijk voor een grote groep: warm, snel klaar en iedereen mag lekker zelf kliederen met kruimelige broodjes, hete zuurkool, mosterd, mayo, ketchup en uitjes. Jammie! Gesterkt maakten we nog wat pretslagen en aan het eind van de middag kwamen we op Terschelling aan.

Hoewel de Boston baked beans uit het blog van vorige week goed zeemansvoer zijn, kreeg de bemanning van de Hoop doet Leven iets chiquers voorgeschoteld: boeuf Bourguignon. Gelukkig was het er kil genoeg voor, zodat iedereen goede trek had. (Ja, dat zal je hebben: dat het ineens zomers wordt als je net een gigantische pan dampende stoof hebt gemaakt.) We aten er puree en boontjes met knoflook bij, en daarna zaten er een paar goed voor de mast.

Klik hier voor het recept van de boeuf Bourguignon.

Het dessert was ook Frans en herfstig, een ‘tarte’ met appel, walnoot en crème de marrons. Daarover lees je de volgende keer.

Een tafel vol kookt principieel drie gangen, maar bij de Brandarisrace blijft het bij twee. Dat komt door een tekort aan tijd: er moet een delegatie naar de prijsuitreiking. We hadden goede hoop deze keer, maar helaas kwam ze onverrichterzake terug – vierde geworden.